Na zachętę do czytania książki Dona Taita dziś załączam kawłek jego autobiografii i wstęp do książki.
Na możliwość regularnego czytania trzeba będzie kilka dni poczekać, bo nasz blog wymaga małej przebudowy i jego twórcy właśnie nad tym pracują. Mam nadzieję, że będzie łatwy dostęp do dowolnie wybranej książki tam umieszczonej jak i ich fragmentów i ilustracji.
Z biografii Autora:
Donald Barry Tait pochodzi z mieszanej rodziny, bo urodził się z ojca Szkota i matki Żydówko-Arabki. Odbył wiele podróży jako nastolatek, zanim trafił do Zagrody Bilaluna i opisał swoje przeżycia i doświadczenia stamtąd.
Został właścicielem Zagrody Glen Hills, którą w efekcie sprzedał amerykańskiemu biznesmenowi. Wrócił do szkół, gdzie uzyskał oceny pozwalające na pracę w służbie cywilnej. Został zatrudniony jako inspektor wydziału hodowli bydła, mięsa i rybołówstwa stanu Queensland. Potem pracował we Wschodniej Malezji jako konsultant ds. hodowli bydła rządu Wschodniej Malezji. Studiował korespondencyjnie na wydziale prawa londyńskiego Uniwersytetu Westminster, do czasu, gdy został zmuszony do powrotu do Australii z powodu politycznych powiązań z Anwarem Ibrahimem[1]. Wstąpił na uniwersytet Terytorium Północnego studiując prawo międzynarodowe.
Utożsamił się ze społeczeństwami muzułmańskimi, podróżował po Bliskim Wschodzie. Ponownie zamieszkał pośród społeczeństw Azji Południowo-Wschodniej, głównie Kambodży.
Salam
OSTATNI POGANIACZ NA SZLAKU CANNINGA
1908 – 1958
Napisana przez ostatniego poganiacza
Dona Taita
Wydanie 2015
Przekład: Jacek Kaliciński
WSTĘP
Krótkie streszczenie epoki Szlaku Canninga[2]
1908 – 1958.
Szlak ten leży na Wielkiej Pustyni Piaszczystej w Australii Zachodniej.
Pomysł przeganiania bydła hodowlanego na tej trasie było dzieckiem mózgów kilku brytyjskich inwestorów, którzy posiadali prawo wypasania bydła w północnych regionach Zachodniej Australii, jak również pomysł na dostarczanie żywego bydła na południowe rynki, a nie mrożonych tusz mięsa wołowego do Anglii.
Ludzie ci lobbowali u brytyjskich polityków, którzy z kolei polecili rządowi Zachodniej Australii ustanowić trasę niezbędną na tę potrzebę. W wyniku czego, inspektor Canning został powołany do utworzenia odpowiedniego przejścia dla przeganiania bydła z regionów północnych na rynki południowe.
Dokonał tego poprzez wykopanie i zbudowanie pięćdziesięciu studni. Rozciągały się one od Halls Creek na północy do Wiluna na południu. Odległość, mierzona lotem ptaka to ponad 800 mil[3]. Ciężka i żmudna praca Canninga została nagrodzona. Został uhonorowany poprzez nazwanie tej trasy jego imieniem.
Tak powstał w 1908 Szlak Canninga[4]. Stał się, po pięćdziesięciu latach funkcjonowania, kulturową ikoną dla ludzi z Zachodniej Australii i w ogóle dla Australijczyków. Poza tym, dzięki swemu położeniu i dostępowi do wody, był ostatnim bastionem Mjallów - przodków społeczeństwa Aborygenów, .
Krótko o historii.
Szlak Canninga był przemierzany, podczas swego krótkiego życia, przez wielu ludzi, a wśród nich Toma Cole’a i Wally’ego Dowlinga. Niestety, zdarzały się poważne incydenty, a jednym z nich było zakłucie na śmierć dzidami Micheala Tobina, członka podstawowego zespołu Canninga. Powodowało to nawracające napięcia pomiędzy wypasającymi bydło i zamieszkującymi te tereny Mjallami. Media nagłośniły te zdarzenia po zakłuciu kilku poganiaczy w połowie lat trzydziestych. Spowodowało to zwrócenie nieprzychylnej uwagi nowego zarządu na umowy pozwalające na wypasanie bydła w regionach północnych. W wyniku tego powstała wspólna decyzja o dostarczaniu bydła przeznaczonego do sprzedaży sieciom handlu mięsem Wyndham i Derby. Decyzja ta spowodowała, że Szlak Canninga stał się zbędny, a jej wprowadzenie w życie w konsekwencji spowodowało upadek tego szlaku i jego zniszczenie.
Pod koniec lat czterdziestych, w wyniku wysiłków T. A. Domana, właściciela praw wypasania bydła w najbardziej wysuniętym na północ końcu Szlaku Canninga, powstało gospodarstwo znane jako Zagroda Bilaluna[5]. Przywrócono jej funkcjonowanie, wdrożono pracę i odzyskano jej dawną opinię dzięki umiejętnościom i charyzmie, nie kogo innego, a tylko Wally’ego Dowlinga.
Po zniszczeniu kilku studni pod koniec lat pięćdziesiątych, Szlak Canninga został całkowicie porzucony i zostawiony przyrodzie, aby go ponownie zagarnęła. W latach siedemdziesiątych, dzięki wysiłkom takich ludzi jak małżeństwo Gard z Perth w Zachodniej Australii, Szlak Canninga został odtworzony jako wyzwanie dla entuzjastów jazdy samochodów o napędzie na cztery koła i w mniejszym stopniu dla podmiotów zajmujących się historią oraz dla podróżników lubiących przygodę.
Obecnie te obszary Zachodniej Australii, na których leży Szlak Canninga, z powodu badań powiązań zachodniej cywilizacji z kulturą epoki kamienia, odzyskały zainteresowanie rządu Australii, w stale rosnącym poszukiwaniu odpowiedzi na drażliwe pytania dotyczące praw Aborygenów w Australii.
[1] Anwar bin Ibrahim (ur. 10 sierpnia 1947) – malezyjski polityk, wicepremier Malezji w latach 1993–1998, były wielokrotny minister, lider opozycji od 2008. (1,150 mil). (Wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza)
[2] Szlak Canninga – tak jak wiele innych licznych tras przeganiania bydła hodowlanego z jednego miejsca na drugie nosił nazwę „Stock Route” – trasa dla bydła.
[3] Według danych oficjalnych: 1,850 km (1,150 mil).
[4] Więcej w internecie: Szlak Canninga
[5] Właściwie: Billiluna 173 km na południe od Halls Creek.
