Próba III
Lato 1968 - Włochy
Ta próba była bardzo krótka.
Zachód nadal kusił. W styczniu 1968 postanowiłem pojechać do Włoch. Janusz, kolega z roku, spędził tam całe lato 1967 w Carrarze, u swojego wujka rzeźbiarza. Bujne opowieści Janusza o tym kraju wzbudziły we mnie silną potrzebę zobaczenia Włoch.
Z trudem ciułane „zielone” powinny wystarczyć na parę tygodni pobytu. Miał to być wyjazd w kilka osób. Irena W. była inicjatorką tego wyjazdu. Właśnie przyznano jej paszport ważny na wyjazd do Włoch. Również i ja zapobiegliwie, postanowiłem dość wcześnie, w styczniu, wystąpić o paszport. Zwykle odpowiedź dostawało się „już” po sześciu tygodniach.
Przyszedł historyczny Marzec ‘68. Studenci w całym kraju wystąpili przeciw władzy ludowej. W Szczecinie zaangażowanie polityczne studentów było znikome. Wtedy nie wszystko było dla mnie zrozumiałe. Bardzo chciałem wyjechać na Zachód, na wakacje. Odpowiedź z biura paszportowego nie przychodziła. Zbliżał się termin wyjazdu, a potrzebny był przynajmniej miesiąc do załatwienia pobytowej wizy włoskiej oraz wszystkich „po drodze” wiz tranzytowych.
Po pięciu miesiącach od złożenia podania o paszport, odważyłem się zainterweniować. Przyszła odpowiedź. Odmowna. Przyczyna: „… oraz z innych ważnych względów państwowych”. Ponownie można ubiegać się po upływie roku.
Pierwsza próba wyjazdu na „prawdziwy” Zachód zakończyła się wielkim rozżaleniem i zdobytym osobistym doświadczeniem o tym, co może komunistyczna władza ludowa.
Irena wyjechała do Włoch sama. Wzięła ze sobą trochę moich dolarów, aby kupić mi pożądane dżinsy. To miało mi osłodzić gorycz odmowy wydania paszportu. W sierpniu Irena wróciła z podróży. Przywiozła mi dżinsy. Wranglery. O cztery numery za duże. Ale za to dwie pary.
